Toul

Woensdag, 15 juni 2022

Het is vijf voor acht. We zijn al een tijdje op hoor. Sinds half zeven eruit. Gedoucht, een bak pis gegooid op het tapijtje dat in de keuken lag, ikke. Ongelukjes benoemen we ook, maar deze ga ik niet uitleggen. Ingeborg heeft het ding schoongemaakt (ik mag dat niet) en overboord gehangen in het heldere, reinigende water van het Marne-Rijn kanaal en daarna achter over de verschansing, in de blekende werking van de reeds krachtige ochtendzon. Daarna ben ik maar aan het werk gegaan tussen het eten van fruitjes en yoghurtjes door, met het in orde maken van de gordijntjes voor de ramen achter in de salon, want dat was een zooitje sinds de refit. Tevens een contactdoos met Poly-max tegen de wand achter de tv geplakt; dan kan je tenminste fatsoenlijk aan stekkers trekken. De TV doen we trouwens opbergen in de hut aan stuurboord, zodat de ruimte in de hoek kan worden benut voor het opstapelen van andere spullen, planten bijvoorbeeld of boeken. Nou, dat ziet er goed uit, zeg. 

We gaan zometeen maar eens wandelen naar het centrum van deze mooie stad. Maar we gaan eerst een kopje koffie drinken hier en dan pas de stad in, kijken wat daar te doen is. Lijkt me fantastisch. Ik heb vanochtend weer niks gedaan, niet gewerkt aan een film of schrijven. Het is treurig. Daar moet ik nog over nadenken, hoe ik dat ga oplossen. Wat oplossen? vraagt Ingeborg. Nou, dat probleem van het bijhouden van dat dagboek; hetzij in geschreven vorm, hetzij in video-vorm, ik weet het niet. Ik kom er niet uit. Op deze manier zijn we niet meer actueel. Of we moeten een regenachtige week krijgen dat ik achter elkaar door kan werken, acht uur per dag tussen het wandelen door, hahaha. Dit zit er trouwens niet in want we krijgen een heuse hittegolf, geloof ik. Dat hebben we tenminste van het thuisfront meegekregen. In dat geval doe je helemaal niks meer. De zon schijnt inmiddels vreselijk, zo mooi en we zitten heerlijk in onze mooie, zonnige woning met de terrasdeuren helemaal open en dat is echt geweldig.

Tien over negen. We durven eindelijk de wal op, het is zover hoor. De terrasdeuren hebben we gesloten. We gaan.

Zes uur. Godsamme, wat we allemaal wel niet hebben gezien en meegemaakt! Prachtige stad. We hebben heel wat rolletjes volgeschoten. Het centrum is niet ver van de haven. Je loopt er makkelijk heen (nou ja, makkelijk met die hitte?) waarbij je langs een oorlogsmonument komt en door één van de poorten zit je meteen midden in het historische sfeertje. Er was vandaag een markt, kleurrijk met veel groenten en fruit in de hoogste prijsklasse (maar Luik “wint” nog steeds!). Een prachtig plein met fontein, leuke winkeltjes en dan is er natuurlijk de Middeleeuwse kathedraal St.Étienne. Natuurlijk hebben wij wederom lang stilgestaan bij – en in dit megalomane bouwwerk. Ik moet het wéér zeggen: ik kan er met mijn pet niet bij dat de middeleeuwers in hun tijd met de toenmalige stand van de techniek zulke prachtige, grootse werken tot stand konden brengen. Ze moeten wel hééél erg diepreligieus zijn geweest en als je het filosofisch bekijkt is al die inspanning voor niks geweest. Behalve dan dat wij zes eeuwen later ervan kunnen genieten en ons even in de Middeleeuwen kunnen wanen. Een beetje jammer was wel dat een grootscheepse renovatie aan de gang was, maar dat mocht de pret niet drukken. Na wat omzwervingen door de mooie straatjes van de oude stad keerden wij huiswaarts. Hieronder een paar fotootjes van ons bezoek aan de stad.

Tamelijk moe en verhit arriveerden wij op de jachthaven die overigens de wijdse naam “Port de France de Toul” draagt. Letterlijk vertaald: Franse haven van Toul, dus eigenlijk niet zo wijds. De havenmeester was met een vlammenwerper bezig jong onkruid tussen de steenslag te bestrijden. Hij schoot ons aan en verzocht ons (vriendelijk) onze boot uit “die hoek” te halen en hier vooraan aan de kade te leggen. Wij waren de beroerdsten niet en ploegden door de bagger en de soepgroenten naar de kant, waar wij eindelijk rust vonden.

Wat er nog over was van de dag brachten wij door met “Dolce Far Niente”, zalig nietsdoen dus met een hapje en een drankje. Dit zette zich voort tot laat in de avond totdat de temperatuur zodanig was gedaald dat we verantwoord naar bed konden gaan. Morgen weer een dag met een zooitje sluizen, waarvan een aantal behoorlijk groot is. Die sluizen treffen we in het begin aan tot aan Neuves Maisons. We verheugen er ons nu al op. Vandaag was in elke geval een fijne dag.