Consenvoye sluis nr. 23 Brabant – Ambly-sur-Meuse

Zondag, 12 juni 2022

Dag	Datum	Wind	Weer
Zondag	12 juni 2022	Beetje	(Erg) warm
Vertrek	Aankomst	Logstand	Motoruren
09.25 uur	17.14 uur	5243 km	4186 uren

logboek

Nou, mooie boel. Weer een kras. In sluis Brabant. Het is gauw gezegd, maar een tijdlang heb ik in duidelijke termen een goed gesprek gevoerd met mezelf en de lieve heer. Gelukkig stond ik aan het roer en Ingeborg buiten aan dek, met gesloten voorraam, hetgeen in de eerste plaats de communicatie tijdens het invaren belemmerde en in de tweede plaats dat Ingeborg kwam storen tijdens mijn gesprek met hogere machten. Deze keer trekt een sluismeester van de vrouwelijke kunne met ons mee van sluis tot sluis. Zij liet ons vriendelijk erin en eruit. Prettig hoor. Daar gaat zij, in haar autootje terwijl wij nog los moeten gooien. Gooi maar los, Ing! roep ik. Ze hoort me niet. Ze staat driftig naar mij te gebaren. Ik schreeuw: wat is er, Ing?! Ze roept wat. Ik versta iets van “klaarover”. Nog een keer, Ing? Ooh, raam open. Ok. Zucht. Bij het uitvaren raak ik weer onzacht de sluismuur en het logwieltje onder de boot zit vast. Als dat maar goed gaat, vandaag. Het is mooi weer trouwens.

Gisteren keken we ernaar, nu liggen we erin: Sluis Brabant

Ingeborg kijkt bedenkelijk na mijn gesprek met hogere machten

Tegen tienen naderen wij de sluis van Samogneux. Dit dorp ligt op een paar honderd meter van Règneville, waar Joop en Meta gewoond hebben. We trachten hun huis te ontwaren ergens in de velden aan stuurboord, maar dat lukt dus niet, te veraf en teveel begroeiing her en der. Jammer. Wij bewaren dierbare herinneringen aan ons bezoek aan hen destijds. Mooie wandelingen, veel bezichtigd, lekker gegeten. Kwart over tien laten we sluis Samogneux achter ons. We komen maar moeilijk op gang. Naast ons op het fietspad fietst een vriendelijke mevrouw ons voorbij met een karretje achter zich aan en zwaait naar ons. Op naar Verdun.

Daar ergens moet de voormalige woning van Joop en Meta staan

Sluis Samogneux

idem

Samogneux verdwijnt achter ons in de verte

Half elf geweest. De sluismeesteres die met ons meereist vroeg ons tot welke sluis wij vandaag wilden doorvaren, want daar moest zij rekening mee houden en daarover overleggen met de baas, tot hoever ze mocht gaan, geloof ik. Nou, in ieder geval Verdun voorbij. Ja, tot welke sluis dan? Ja, juf, weet ik veel!? Dat weet ik toch niet? Rare vraagstelling, dat weten wij toch niet, omdat wij hier nieuw zijn. Dat kan je toch zien aan ons, dat we nieuw zijn? De boot bijvoorbeeld is nieuw en zo. Nou ja, op twee krassen na dan. De Belg voor ons, die nog steeds met ons meevaart moet straks op ons wachten want wij zijn langzaam. De sluiswachteres dus ook. Niks aan te doen. Nu drinken wij een bakje koffie, met ontbijtkoek. Voorttuffend langs en genietend van glooiende hellingen, slokjes koffie drinkend, mijmeren wij over hoe bijzonder het is dat we hier nu varen. In de tijd dat we bij Joop en Meta op visite gingen zeiden we al: hier komen we zeker en vast nog eens met onze motorboot langs en nu is het zover! Dat is dus uitgekomen en dat vinden we toch wel een leuk dingetje.

11.00 uur. Sluis nr. 21 Champ hebben we gehad.

Tien over twaalf. We varen alweer een sluis uit: sluis nr. 20 Bras-sur-Meuse.

De mast moet echt plat

Tien voor één. Mijlpaal. We varen de stad Verdun binnen, destijds een paar maal bezocht met J & M. Best een mooie stad. Dat zou je eigenlijk moeten filmen, zo’n binnenkomst. Wil jij sturen, Ing? Dan ga ik filmen. Aan weerskanten zien we prachtige steigers met voorzieningen, waar een paar boten aan liggen. Er is genoeg plaats maar we doen het niet. We vinden het nog te vroeg. Toch weer haast dus om in breder en dieper en minder dichtgegroeid water te komen. Het is prachtig weer, de zon schijnt en het waait inmiddels een beetje, wat zorgt voor enige verkoeling zo met het voorraam en de dubbele deuren open. Lekker weertje dus, goed vol te houden. Om vijf over een komen we aan bij de sluis nr. 19 genoemd naar de stad (Verdun). Aan onze rechterhand het ziekenhuis van Verdun. Dit is alweer de “uitgang” van de stad. De sluis heeft een kort tunneltje direct achter de sluisdeur. Onze Belgische vriend uit Klein Willebroek gaat ons met zijn “Sunstar” vóór het hol in. Hieronder een paar fotootjes van onze in-, door- en uittocht in, door en uit Verdun.

Links Sluis nr. 19 Verdun

Dat was dan Verdun

Het is nu half zes. We zijn net gearriveerd op onze stopplaats van vandaag. Na vier sluizen en een fraaie, gevarieerde doch moeizame tocht door de Franse Ardennen kwamen we aan in een soort van ondiepe vijver bij het plaatsje Ambly-sur-Meuse. Moeizaam omdat we voortdurend door het kanaal verplaatsten volgens het principe van “drie scheepslengtes vooruit en één tot anderhalve scheepslengte achteruit”. Een aantal keren moesten ook de wierpotten worden geleegd en de aanzuigslangen doorgespoten met de elektrische compressor. Uitermate vermoeiend. Des te verheugender was het dat wij eindelijk dat allerliefste plaatsje Ambly-sur-Meuse bereikten waar wij van een welverdiende rust konden gaan genieten. Maar eerst moesten wij nog van begin tot eind in die kom niet alleen door waterplanten ploegen maar vooral ook door de bagger. Dit gedeelte van het kanaal is beslist minder dan 1,5 meter diep en dat vereiste dat we een tijdje moesten liggen malen voordat we vast konden maken aan de “Sunstar”. We liggen dus drie dik pal voor de sluis, die morgenochtend pas weer om half negen of negen uur draait.

Het is een mooie lokale visvijver

Ambly-sur-Meuse

Heerlijk in het zonnetje liggen wij, zonnebril op, biertje drinken en dan een hapje eten. De gordijntjes op de zonkant zijn dicht want het wordt anders té heet in de boot. Straks ga ik een nieuwe update van de Navionics kaarten op de kaartplotter zetten, maar eerst uitrusten en “van de schrik bekomen”. Want eigenlijk is deze manier van varen niet zo leuk. Je zit constant met de angst: kom ik straks wel verder?! De boot houdt zich goed, dat wel. We hebben globaal gesproken zo’n tien keer iets aangetikt onder water, soms met de kiel, soms met de schroef. Je schrikt je iedere keer weer de pl…het rambam. Soms ging het hard, dan weer minder hard, maar dat er onder water krassen zitten, staat wel vast en dat vind ik helemaal niet leuk, want dan heb je weer meer kans op corrosie door zwerfstroom of weet ik wat. Waar ik zo bang voor ben is dat het feest dan weer van voren af aan begint. Laten we hopen dat het niet gebeurt en dat de investeringen gedaan in het afgelopen winterseizoen hun vruchten afwerpen en dan doel ik op het feit dat ik hopelijk in ieder geval niet met mijn eigen installaties die zwerfstroom veroorzaak.

Vijf voor half elf. We gaan naar bed. Ik zit de hele avond te klooien met foto’s, heb de kaartplotter ge-updated, waarom weet ik eigenlijk niet want het maakt ogenschijnlijk geen verschil. Verder is er niet zoveel gebeurd. Tijdje staan kletsen met Belgische buurman, wel gezellig, over bootjes en dergelijke dingen. Hij weet veel, is instructeur, geeft in België les, watersportcursussen en zo. Ik kreeg het gevoel dat ik een beginneling was op het gebied van bootbehandeling en navigeren en dat nog wel terwijl ik zelf erover dacht om motorboten instructeur te worden. Dat wordt hem dus niet. Terwijl ik wacht op de laatste foto die door de “pijplijn” gaat naar het betreffende bestand valt me op hoe stil het hier is, op de enkele onvermijdelijke brommert na die bij voorkeur hier in de buurt (en overal, nu ik erover nadenk) zonder knalpot voorbijscheurt. Ik ga naar bed, lezen tot ik het boek uit mijn handen laat vallen. Doei.